تاریخ : پنج شنبه 91/12/24 | 12:27 عصر | نویسنده : علی اصغربامری
به نام خدا
درد انسان نسبت به خلق خدا
گروهی دیگر در موضوع درد انسان که آن را ارزش ارزشها تلقی میکنند ،
متوجه امر دیگری شدهاند : درد انسان نسبت به خلق خدا ، نه درد انسان
نسبت به خدا . میگویند معیار انسانیت انسان به این است که درد دیگران
را داشته باشد ، یعنی ناراحتیهایی که متوجه دیگران است و هیچ به شخص او
مربوط نیست ، در او درد ایجاد میکند ، او غمخوار دیگران است . به قول
سعدی :
من از بینوائی نیم روی زرد |
غم بینوایان رخم زرد کرد |
اگر درد دیگران و غمخوارگی در کسی پیدا شد ، از گرسنگی دیگران خوابش
نمیبرد . گرسنگی برای خودش از گرسنگی دیگران آسانتر است ، اگر خاری در
پای دیگران فرو رود ، مثل این است که در چشم او فرو رفته است . میگویند
این درد انسان است ، دردی است که به انسان ، شخصیت و ارزش میدهد و
این
است منشأ همه ارزشهای انسانی . امروز میبینیم آنهایی که دائما میگویند
فلان مسئله ، انسانی است ، اصلا انسانیت را جز در اینجا در جای دیگر پیاده نمیکنند . هر چیزی که باز گشتش به احساس مسئولیت انسان و درد انسان [ در قبال ] انسانهای دیگر باشد ، آن را انسانی میدانند و هر چیز ، غیر از این باشد آن را انسانی نمیدانند . باز این هم محو شدن ارزشها در یک ارزش دیگر است . |
.: Weblog Themes By Pichak :.