به نام خدا

انتخاب راه دین ، سفارش عقل است
علاوه بر مطالب فوق ، انتخاب راه دین ، امرى کاملا عقلانى ومنطقى است ؛ زیرا انسان عاقل همیشه احتمال خطر را خصوصا اگر مهم باشد، جدّى مى گیرد.
در جمعى که به مسافرت مى روند، آن کسى بر مبناى عقل و خرد گام برمى دارد که هنگام سفر و احتمال خطر، چیزهایى با خود برمى دارد، طنابى براى بکسل کردن ، زنجیر چرخى براى یخبندان ، جک و زاپاسى براى پنچرى ، چراغ قوّه اى براى تاریکى و چوب و چماقى براى حمله دزدى مسلح .
انسان عاقل همواره به پیش آمدهاى احتمالى سفر فکر مى کند و این وسایل را همراه خود مى برد، در مقابل ، افرادى که از عقل خود بهره اى نمى گیرند، سفر را آغاز کرده ، هیچ یک از وسایل مورد نیاز را برنمى دارند. در طول سفر چنانچه مشکلى پیش ‍ نیاید و خطرى اتّفاق نیفتد. کسانى که این گونه امکانات را همراه خود برداشته اند ضررى نکرده اند؛ بلکه در طول سفر از احساس آرامش و اطمینان برخوردار بوده اند، امّا اگر نیازى به این وسایل پیش آمد، کسانى که همراه خود هیچ وسیله اى ندارند چه کنند؟ مانند همین ماجرا براى کسانى که در این دنیا، دین را برگزیده ، دستورهاى آن را اجرا مى کنند با کسانى که دین را رها نموده و به آداب و اعمال دینى پایبند نیستند، اتّفاق مى افتد.
انسان عاقل ، بر اثر گفتار انبیا و بندگان صالح و صادق ، راه پر مخاطره اى را پیش ‍ روى خود مى بیند، آنان به او گفته اند: روزى فرا مى رسد که باید پاسخگوى اعمال خود باشد، پاداش کارهاى نیکش را مى بیند و به خاطر کارهاى زشت و ناپسندش مجازات مى شود. پیامبران الهى او را از ارتکاب گناهان باز داشته و انجام اعمال نیک را به او سفارش کرده اند.
به او گفته اند: سالى یک ماه رمضان ، روزه بگیرد. به جاى آنکه شراب بنوشد از خودِ انگور استفاده کند و روزى چند دقیقه در برابر خالق خویش نماز گزارد و به جاى بى حرمتى به ناموس دیگران ، ازدواج کند و عفّت خود را حفظ نماید.
حال اگر این وعده و وعیدها راست نبود و قیامتى به وجود نیامد و سؤ ال و جواب و پاداش و مجازاتى در کار نبود، کسى که در دنیا دیندار بوده ، مقرّرات و دستورات دین را مراعات نموده ، هیچ ضررى نکرده است . بلکه حداکثر به اندازه اى که فرد بى دین ، اوقات خود را صرف کارهاى بى ارزش نموده است ، فرد دیندار نماز خوانده ، یا دستورى دینى را انجام داده است ، امّا اگر قیامتى در بین بود، - که به هزار و یک دلیل هست - آن وقت افراد بى دین ، و غیر مذهبى و لاابالى چه خواهند کرد!؟ بنابراین مذهبى ها به هر حال برنده اند و افراد لاابالى و غیرمذهبى ، در معرض خطر و ضرر قرار دارند.
البتّه روشن است که انجام اعمال دینى و پایبند بودن به آداب آن ، صبر و استقامت مى خواهد، فرد دیندار براى انجام تکالیف دینى خود باید متلک هاى افراد لاابالى را تحمّل کند، بویژه افرادى که در میان خانواده ها و دوستان غیر مذهبى به سر مى برند باید تحمّل بیشترى داشته باشند.
قرآن کریم مى فرماید: روش مجرمان و خلافکاران ، این است که به مؤ منان مى خندند. و هرگاه از کنار دینداران مى گذرند (آنها را مورد تمسخر قرار داده و) به یکدیگر چشمک مى زنند. و زمانى که به نزد حزب و باند و گروهشان برمى گردند، مسرورند. (به اصطلاح پشت سر مؤ منان صفحه مى گذارند.) و هنگامى که آنها را مى بینند مى گویند: اینها گمراهند.⁽¹⁾
قرآن در این آیات به چهار نوع برخورد زشت خلافکاران ، اشاره مى کند: خندیدن ، غمزه کردن ، فکاهى گفتن و نسبت گمراهى دادن . آنگاه در ادامه مى فرماید: در روز قیامت نیز مؤ منان به آنان خواهند خندید! آرى ، در روز قیامت آشکار مى شود که زیانکار واقعى چه کسى است !