به نام خدا

مردان بزرگ ودوستان ودشمنانشان

در بـاره شخصیتهاى بزرگ جهان موضعگیریهاى متفاوت وگاه متضاد بسیار مى شود; دوستانى پیدا مى کنند که در راه آنان سر از پا نمى شناسند وپروانه وار هستى خود را فداى ایشان مى کنند وبه پاس دوستى بدترین شماتتها وسخت ترین شکنجه ها را به جان پذیرا مى شوند.
ومـتـقـابـلا, دشـمنانى پیدا مى کنند لجوج وکینه توز که به هیچ وجه حاضر نمى شوند دست از دشمنى خود بردارند وراه صلح وصفا را پیش گیرند.
دوستى ودشمنى این افراد گاه چنان شدت ووسعت مى گیرد که حد ومرزى نمى شناسد وزمان ومکان را در مى نوردد وبه زمانهاى بعد ومکانهاى دیگر نیز دامن مى کشد.
شدت ودامنه این نفوذ بستگى کامل به عظمت وعلو شخصیت انسان دارد.
در میان شخصیتهاى بزرگ جهان هیچ کس به اندازه حضرت على ـ علیه السلام ـ مورد داوریهاى ضد ونقیض واقع نشده , در صحنه جذب ودفع , محل توجه دو قطب مخالف قرار نگرفته است .
از مـیان شخصیتهاى عظیم انسانى شاید فقط حضرت مسیح ـ علیه السلام ـ را بتوان از ا ین حیث مـانـنـد حـضرت على ـ علیه السلام ـ دانست , زیرا وى نیز, در قلمرو دوستى ودشمنى , توجه دو گـروه کاملا متضاد را به خود جلب کرده است و از این لحاظ یک نوع مشابهت میان این دو رهبر آسمانى مشاهده مى شود.
حضرت مسیح , به پندار غالب مسیحیان جهان , همان خداى مجسم ومتجسد است که براى نجات بندگان خود از گناه موروثى از پدر (حضرت آدم ) به زمین آمد وسرانجام مصلوب شد! او در نظر عامه مسیحیان , جز الوهیت شخصیت دیگرى ندارد.
در برابر آنان , یهودیان در جناح کاملا متضاد قرار گرفته , آن حضرت را به افترا ودروغگویى متهم کرده اند وشنیعترین تهمت را, که قلم از ذکر آن شرم دارد, به مادر پاک او نسبت داده اند.
یک چنین تضادى در باره حضرت على ـ علیه السلام ـ نیز همواره وجود داشته است .
گـروهى به جهت کمى ظرفیت وکوتاهى فکر, از فرط علاقه , سرور یکتاپرستان را تامقام الوهیت بالا برده , کرامتهایى را که از آن حضرت در طول زندگى ظاهر شده است گواه خدایى او گرفته اند.
ایـن گـروه , متاسفانه نام مقدس ((علوى )) را بر خود نهاده اند وهم اکنون افراد زیادى از مشرب آنان پیروى مى کنند.
جـاى تـاسـف اسـت کـه دسـتگاه تبلیغى شیعه تاکنون نتوانسته است از این عواطف سرشار بهره بـردارى کـنـد وچـهره واقعى حضرت على ـ علیه السلام ـ را به آنان بنمایاند وایشان را به صراط تـوحـیـد ویـکتاپرستى , که امیر مؤمنان ـ علیه السلام ـ خود افتخار جانبازى در آن راه را داشت , رهنمون شود.
در بـرابر این گروه , از نخستین روزهاى خلافت ظاهرى امام ـ علیه السلام ـ, دسته اى عداوت او را به دل گرفتند وپس از مدتى به صورت گروههایى به نام ((خوارج )) و((نواصب )) در آمدند.
پـیامبر اکرم (ص ) از ظهور این دو جناح منحرف در زمان حکومت امیر المؤمنین کاملا آگاه بود ودر یکى از سخنان خود به حضرت على ـ علیه السلام ـ چنین فرمود:((هلک فیک اثنان : محب غال و مبغض قال )).
(1)دو گروه در راه تو هلاک مى شوند:گروهى که در باره تو غلو کنند وگروهى که با تو دشمنى ورزند.
یـک مـشـابهت دیگر نیز میان حضرت على ـ علیه السلام ـ وحضرت مسیح ـ علیه السلام ـ وجود دارد وآن مکانى است که این دو شخصیت در آنجا دیده به جهان گشودند.
مـسیح ـ علیه السلام ـ در سرزمین مقدسى به نام ((بیت اللحم )) (که غیر از بیت المقدس است ) به دنیا آمد واز این لحاظ بر سایر پیامبران بنى اسرائیل یک نوع برترى یافت .
وسـرور آزادگان در سرزمین مقدس مکه ودر خانه خدا, کعبه , به طور اعجاز آمیز دیده به جهان گـشـود واز قـضـا در خـانـه خـدا (مسجد کوفه ) نیز شربت شهادت نوشید ودر برابر آن ((حسن مـطـلع )) برخوردار از ((حسن ختامى )) شد که کاملا بى سابقه بود وشایسته است که در وصف او گفته شود:((نازم به حسن مطلع وحسن ختام او)).