نوحه گرى بر مؤمن

مرگ عزیزان، طوفان عظیمى در درون انسان ایجاد مى‏کند و این طوفان بنیاد وجود انسان را دگرگون مى‏سازد.

براى حفظ تعادل روحى باید مصیبت دیده به گونه‏اى تخلیه شود، و بهترین راه براى مهار این طوفان، گریه کردن ونوحه‏سرایى است، آن هم با کلمات حق به گونه‏اى که رحمت خدا را جلب کند، بدون این که خشم او را برانگیزد. از این جهت روایات فراوانى حاکى از گریه بر بزرگان در مصائب است که برخى را از نظر شما مى‏گذرانیم:

1. دخترى از امام صادق علیه السلام درگذشت، حضرت، یک سال بر او گریست، سپس فرزند دیگر او از دنیا رفت، باز حضرت یک سال نوحه‏گرى کرد، آنگاه که اسماعیل فوت کرد، ناله او شدت یافت، برخى به امام صادق علیه السلام گفتند: چرا از خانه تو، صداى ناله شنیده مى‏شود؟ در پاسخ فرمود:

آنگاه که حمزه درگذشت، پیامبر صلى الله علیه و آله دستور داد زنان مدینه بر او نوحه سرایى کنند، چون او نوحه‏گرى ندارد.

2. مردى به امام صادق علیه السلام گفت: فرزندى از من فوت شده و من به قدرى غمگین شده‏ام که مى‏ترسم تعادل روانى و ذهنى خود رااز دست بدهم. امام فرمود: هرگاه با چنین مصیبتى روبه‏رو شدى، مقدارى اشک بریز که مایه آرامش توست.

3. امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: آنگاه که جعفر بن ابى‏طالب و زید بن حارثه در «موته» کشته شدند، هرگاه‏

رسول خدا صلى الله علیه و آله به خانه جعفر مى‏رفت بر هر دو مى‏گریست.

4. امام سجاد علیه السلام در سوگ پدر سال‏ها گریست، روزها روزه مى‏گرفت و شب‏ها به عبادت برمى‏خاست، به هنگام افطار، آنگاه که چشم او به غذا و آب مى‏افتاد، از خوردن امساک مى‏کرد، غلام حضرت مى‏گفت: سرور من چرا نمى‏خورى؟ مى‏فرمود: فرزند رسول خدا گرسنه و تشنه کشته شد، و این جمله‏ها را تکرار مى‏کرد تا اشک چشمانش، با خوردنى‏ها و آشامیدنى‏ها مخلوط مى‏شد.