الهى یا الهى یا الهى‏

نباشد جز توام پشت و پناهى‏

منم یک ذرّه از ارض و سمایت‏

منم یک جلوه از نور و بهایت‏

منم یک قطره از دریاى جودت‏

منم یک لمحه از شمس وجودت‏

منم یک نکته از غیب و شهودت‏

منم یک شمه از فیض نمودت‏

منم یک نقطه از علم عنایى‏

منم یک صورت رسم خدایى‏

منم هم بوته‏اى از بوستانت‏

منم هم در عداد دوستانت‏

منم هم نقشى از ایوان حسنت‏

منم هم شمعى از دیوان حسنت‏

منم دل‏داده‏ى روى نکویت‏

منم شیداى حسن ذات و خویت‏

دل من در میان اصبعینت‏

نمود من بود از علم و عینت‏

ز لطف تو دگر نبود فنایم‏

براى تا ابد باشد بقایم‏

عطا کردى ز الطاف خدایى‏

مرا این منصب فقر و گدایى‏

دل من شد چو یک زنبورخانه‏

ز بس از داغ تو دارد نشانه‏

چه شیرین است داغت کآتشین است‏

فداى تو شوم که داغت این است‏

بیامد رائد موى سفیدم‏

که از سوى توام داده نویدم‏

کزین زندان‏سراى تنگ و تاریک‏

زمان ارتحالت گشت نزدیک‏

به قدر معرفت کردم عبادت‏

که علم تو دهد بهتر شهادت‏

به وفق اقتضاى عین ثابت‏

زمین شوره نبود مثل نابت‏

چه بتوان گفت در کار خدایى‏

ندارد کار او چون و چرایى‏

چو ذاتش فعل او حق مبین است‏

و لا یسأل عمّا یفعل این است‏

خداوندا دل دیوانه‏ام ده‏

بصحراى غمت کاشانه‏ام ده‏

مرا محو جمال خویش فرماى‏

دمادم جلوه‏هایت بیش فرماى‏

بذات و خوى خود محشور میدار

ز زرق و برق دنیا دور میدار

چه خوش از لطف خاص کردگارى‏

به امیدش رسد امیدوارى‏