بسم رب الشهداءوالصدیقین

خودشناسی

ارتباط خودشناسی و خداشناسی، بیان می کند که چگونه پیوندی می تواند بین این دو امر وجود داشته باشد و چگونه می توان از خودشناسی به خداشناسی رسید.
در روایات بسیاری، ارزش واهمیت خودشناسی به اندازه اهمیت خداشناسی دانسته شده، ومستقیما به این که خودشناسی راه وصول به خداشناسی است اشاره شده است ؛مانند حدیث گرانبهاى حضرت رسول اکرم -صلى الله علیه وآله که مى فرمایند:« من عرف نفسه فقد عرف ربه»
چرا که تنها انسان است که به عنوان برترین مخلوق می تواند کاملترین نشانه ها را از خالق خود نمایش دهد از این رو منظور از این خود که معرفت خدا در پی شناختش حاصل می شود، نفسی است که مجرد از ماده که نمود خلقی روح است و به آن روح نیز اطلاق می شود وبه مراتب بالای آن که گرایشات متعالی منتسب به اوست قلب نیز اطلاق می شود قلبی که واسطه ی بین روح ونفس حیوانی یا عالم امر وعالم ماده بوده واز عقل که مهمترین ابزار او جهت صعود از عالم ناسوت به عالم ملکوت است بهره مند است.  
این روح مجرد است که از حق تعالی در جسم مادی انسان دمیده شده است و او را به مقام خلیفه الهی و مسجود فرشتگان شدن،  هدایت می کند.
بر انسانی که خواهان رسیدن به خوشبختی و کمال است، ضرورت دارد که به این جایگاه والایی که می تواند داشته باشد قلباً توجه داشته باشد و بداند چنین معرفت و توجه قلبی تنها از راه تزکیه، ایمان، عمل صالح و خلوص در عبادات حاصل می شود.
اما مهمترین مطلب اینکه چنین معرفتی، شهودی است. شهودی که عین وجود انسان می با شد؛ پس آنگاه که به شهود این حقیقت که انسان کاملترین مظهر صفات خداست می رسد. در واقع در این مقام او عین مظهر صفات خدا شده است، بنابراین خدای خویش را که در آینه ی نفس خود تجلی نموده است به تماشا می نشیند و در این شهود حیران و سرمستانه، فانی در او می شود و فقط او را می بیند.