بسم رب الشهداءوالصدیقین
آموزش نظام و ارزش اسلام در مورد روابط بین دختران و پسران و تبیین وظایف و تکالیف رعی و قانونی آنان در ارتباط با یک‌دیگر، امروزه به دلیل رشد و توسعه‌ی ارتباطات اجتماعی و به‌وجود آمدن تحولات و تغییرات گسترده در کم و کیف فعالیت‌ها، مشاغل و تحصیلات؛ ارتباطات بین افراد غیر همجنس، محتاج بازنگری و بازاندیشی مجدانه از سوی اولیا و مربیان می‌باشد، اکر دختثران و پسران که در ایجاد روابط معقول و متعارف با یک‌دیگر دچار اختلال و یا ندانم‌کاری می‌شوند، دچار نگرانی‌ها و استرس‌های شدید روحی و بعضاً افسردگی و از دست دادن اعتماد به‌نفس لازم می‌شوند و مشکلات فراوانی برای خود و اطرافیان به‌وجود می‌آورند. بسیاری از مردان به‌رغم این‌که خود با زنان و دختران به‌راحتی ارتباط برقرار نموده و در این خصوص با تساهل و تسامح برخورد می‌کنند، در مورد همسر و دختران خود، دچار حساسیت و وسواس شدید هستند و محدودیت‌های بی‌موردی را بر آنان تحمیل نموده و بعضاً دست به خشونت می‌زنند. بدیهی است این‌گونه رفتارها تحت هر نامی و انگیزه‌ای که باشد، ناشی از احساس مسئولیت و خداترسی نبوده و تأثیری معکوس و مخرب بر افکار و رفتار دختران و پسران خانواده‌ها خواهد داشت. بر این اساس، گروهی با شیوه‌های افراطی، غلط و خشن، آن‌چنان روابط دختران و پسران را محدود و نامعقول می‌کنند که نوعی بلاتکلیفی و عدم ثبات را در مناسبات و روابط افراد غیر همجنس به‌وجود می‌آورند و گروهی دیگر با اخذ الگوها و معیارهای منحط بیگانه، نوعی افسارگسیختگی و روابط آزاد را در بین دختران و پسران ترویج و تزریق می‌نمایند، و هر دو گروه همچون دو لبه‌ی قیچی در جهت انحطاط و تباهی جوانان به‌ویژه دختران به حرکت درمی‌آیند[1].
در این میان رفتار پدر و مادر با افراد غیر همجنس از اصلی‌ترین پیش‌نیازهای مقابله با روابط ناسالم و ترسیم روابط معقول و مشروع با جنس مخالف است، اگر پدران و مادران در معاشرت‌های خانوادگی و فامیلی با زنان و مردان نامحرم برخوردی شایسته، منطقی و توأم با ادب و وقار داشته باشند و از افراط و تفریط در این رابطه پرهیز نمایند، در واقع اقدام به آموزش و تربیت غیر مستقیم دختران و پسران خود کرده‌اند. پدران و مادران آگاه و با کرامت ضمن فراهم آوردن محیطی آرام، بانشاط و صمیمی و خداپسندانه در کانون خانواده روابطی گرم و دوستانه و پایدار با فرزندان خود برقرار کرده و با مصاحبت، همدلی و مهربانی، دختران و پسران خود را از جلب محبت و توجه گروه غیر همجنس و ایجاد روابط پنهانی و نامناسب با آنان بی‌نیاز می‌سازند. در این صورت دختران و پسران، به‌جای الگوگیری از گروه همسن که اغلب از تجربه و آگاهی بسیار کمی برخوردارند، پدران و مادران خود را به‌عنوان الگوی رفتاری محبوب برگزیده و تحت تأثیر اخلاق و رفتار آنان از جمله برخورد با افراد غیر همجنس قرار می‌گیرند[2].
[1]. فراقی احمد، چرا پسران از دختران آزادتر هستند، ص52.
[2]. رزاقی احمد، چرا پسران از دختران آزادتر هستند، ص61.
.: Weblog Themes By Pichak :.
