بسم رب الشهداءوالصدیقین

هماهنگی پدر و مادر در تربیت فرزند 

گروه بچه‌هایی که سرود می‌خوانند، وقتی که کارگردان و مربی این‌ها می‌خواهد آن‌ها را به خواندن یک سرود دعوت کند روبه‌روی آن‌ها می‌ایستد. این کودکان نگاه توی چشم و دهان و دست مربی می‌کنند، به این‌ها تعلیم داده که وقتی من دستم را می‌برم بالا یعنی صدایتان را ببرید بالا، دستم را می‌آورم پایین یعنی صدایتان را بیاورید پایین. اگر دستم را سریع حرکت دادم شما هم تُن صدایتان را سریع تغییر دهید. همه‌ی این‌ها نگاه به حرکات آن مربی می‌کنند. آن وقت در یک لحظه این آنگ‌ها در یک حرف و یک اندازه بیان می‌شود و بعد شما می‌گویید یک سرون موزون بود، بچه‌ها هماهنگ خواندند و صدا نیامد و انسان احساس می‌کرد که با هم هماهنگ بودند و خوب از عهده‌ی آن برآمدند. اگر ما به این مربی بگوییم شما بیایید کنار و به بچه‌ها بگوییم سرود بخوانید، بچه‌ها یک، دو سه که نگفتند که با هم شروع کنند می‌بینید ککه یکی شروع کرده، یکی هنوز تصمیم نگرفته شروع کند. یکی دارد بیت اول را می‌خواند یکی بیت دوم را. مربی وقتی واحد شد سرود موزون و هماهنگ می‌شود. حالا اگر دو مربی بود که یکی دستش را می‌برد بالا یعنی صدایتان را ببرید بالا یکی دستش را می‌آورد پایین یعنی صدایتان را بیاورید ایین، یکی اشت دستور تن‌ها و آهنگ‌ها را برای بیت اول و قسمت اول سرود اجرا می‌کرد، دیگری این قسمت را کار کرده بود و داشت از بیت و شعر دوم کار می‌کرد این طفل‌های معصوم در مقابل این دو مربی که قرار می‌گیرند حیران می‌شوند که به حرف کدام‌یک از دو مربی گوشش کنند و چون آن دو با هم هماهنگ نیستند، سرود بچه‌ها خراب درمی‌آید و آهنگشان توی هم می‌رود و چیز زشتی از آب درمی‌آید[1].

پدر و مادر هم باید مثل آن‌ بچه‌ها که نگاه روی دست کارگردان می‌کنند و سرود می‌خوانند همین‌طوری عمل کنند خدا و پیغمبر و امام و مرجع تقلید با هم هماهنگند. مرجع تقلید هر چه امام زمان خواسته است می‌گوید. پدر و مادر وقتی روی رساله عمل می‌کنند، با هم همانگ می‌شوند هماهنگ که شدند، بچه ها هم هماهنگ می‌شند. پس پدر و مادر در امر تربیت فرزندان، باید یک‌دل و هماهنگ عمل کنند تا فرزندان رهنمودهای آنان را به‌خوبی فرا گیرند.