به نام خدا

امامت به معنی ولایت

امامت ، درجه و مرتبه سومی دارد که اوج مفهوم امامت است و کتابهای‏
شیعه پر است از این مطلب ، و وجه مشترک میان تشیع و تصوف است .
البته از اینکه می‏گویم وجه مشترک ، سوء تعبیر نکنید . چون ممکن است شما
با حرفهای مستشرقین در این زمینه روبرو شوید که مسئله را به همین شکل‏
مطرح می‏کنند . مسئله‏ای است که در میان عرفا شدیدا مطرح است و در تشیع‏
نیز از صدر اسلام مطرح بوده و من یادم هست که کربن حدود ده سال پیش در
مصاحبه‏ای که با علامه طباطبائی داشت ، از جمله سؤالاتی که کرد این بود که‏
این مسئله را آیا شیعه از متصوفه گرفته‏اند یا متصوفه از شیعه ؟ می‏خواست‏
بگوید از این دو تا یکی از دیگری گرفته است . علامه طباطبایی گفتند
متصوفه از شیعه گرفته‏اند برای اینکه این مسئله از زمانی در میان شیعه‏
مطرح است که هنوز تصوف صورتی به خود نگرفته بود و هنوز این مسائل در
میان متصوفه مطرح نبود . بعدها این مسئله در میان متصوفه مطرح شده است .
پس اگر بنا بشود که از این دو تا یکی از دیگری گرفته باشد ، باید گفت‏
متصوفه از شیعه گرفته‏اند . این مسئله ، مسئله انسان کامل و به تعبیر دیگر
حجت زمان است . عرفا و متصوفه روی این مطلب خیلی تکیه دارند . مولوی‏
می‏گوید " پس به هر دوری ولی قائم است " در هر دوره‏ای یک انسان کامل‏
که حامل معنویت کلی انسانیت است وجود دارد . هیچ عصر و زمانی از یک‏
ولی کامل که آنها گاهی از او تعبیر به قطب می‏کنند ، خالی نیست . و برای‏
آن ولی کامل که انسانیت را به طور کامل دارد مقاماتی قائل هستند که از
اذهان ما خیلی دور است . از جمله مقامات او تسلطش بر ضمائر یعنی‏
دلهاست بدین معنی که او

می‏گوید دارد یا نه ؟ و اگر دلالت دارد آیا