به نام خدا

حث بر توبه در آیات و اءخبار
خداى عزوجل مى فرماید:
قـل یـا عـبادى الذین اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله ، ان الله یغفر الذنوب جمیعا، انه هو الغفور رحیم .
همچنین مى فرماید:
ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین
چنانکه مى فرماید:
الم یـعـلمـوا ان الله هـو یـقـبـل التوبة عن عباده و یاخذ الصدقات و ان الله هو التواب الرحیم
و نیز مى فرماید:
الذین یحملون العرش و من حوله یسبحون بحمد ربهم و یؤ منون به و یستغفرون للذین آمـنـوا ربـنـا وسـعت کل شى ء رحمة و علما فاغفر للذین تابوا و اتبعوا سبیلک و قهم عذاب الجـحـیـم # ربـنـا ادخـلهـم جـنـات عـدن التـى و عـدتـهم و من صلح و من آبائهم و ازواجهم و ذریاتهم انک انت العزیز الحکیم # و قهم السیئات و من تق السیئات یومئذ فقد رحمة و ذلک هو الفوز العظیم
همچنین مى فرماید:
و المـلائکـة یـسـبـحـون بـحـمـد ربهم و یستغفرون لمن فى الارض الا ان الله هو الغفور الرحیم
در کـتـاب شـریـف و گـران سـنـگ کـافـى ، از ابـن وهـب نقل است که مى گوید:
شنیدم که ابو عبدالله ، امام صادق علیه السلام فرمود:
چـون بـنده توبه نصوح کند، خداوند او را دوست بدارد، و در دنیا و آخرت ، (گناهان ) او را بپوشاند. پرسیدم : چگونه (گناهان ) او را مى پوشاند؟ فرمود: گناهانش را که دو ملک بنوشته اند، از یادشان ببرد، و اعضاى بدنش را وحى فرماید که گناهش را پـنـهان کنید، و به مواضعى از زمین (که در آنها گناه کرده است ) وحى فرماید که گناهى کـه در شـمـا مـرتـکـب شده ، کتمان کنید. پس او به لقاى خداى رود در حالى که چیزى بر گناهش گواهى ندهد.
هـمـچـنـیـن در هـمـان کتاب شریف است که محمد بن مسلم از ابو جعفر، امام باقر علیه السلام نقل کرده است :
اى محمد بن مسلم ! گناهانى که مؤ من از آن توبه کند، بخشوده شود. پس ‍ باید براى زمـان پـس از تـوبـه از نـو شـروع بـه عـمـل کـند، و به خدا سوگند که این توبه تنها اهـل ایـمـان راسـت . عـرض کـردم : چـنـانچه توبه خویش را بشکند و گناه کند و سپس تـوبه کند چه ؟ فرمود: اى محمد بن مسلم ! آیا توانى باور کنى که بنده اى مومن بر گـناه خویش پشیمان شده و از خدا آمرزش خواسته و توبه کرده ، ولى خداوند توبه اش را نپذیرفته است ؟ گفتم : او بارها چنین کرده ؛ گناه کرده و سپس توبه و استغفار! فرمود: هر گاه مومن به استغفار و توبه باز گردد، خداوند نیز بخشایش و آمرزش را به سویش باز گرداند، و خداوند، آمرزنده و مهربان است . توبه را مى پذیرد و بدیها را در مى گذرد. پس مبادا مؤ منان را از رحمت خدا دور نمایى !
حـدیـث دیـگـر از جـابـر اسـت کـه از ابـوجـعـفـر، امـام بـاقـر عـلیـه السـلام نقل مى کند:
کسى که از گناه توبه کند، چون آن است که گناهى نداشته است ، و آن که گناه بماند و در همان حال ، آمرزش طلبد (و توبه نکند) چون کسى است که استهزا مى کند.
هـمـچـنـیـن آیات و اخبار بسیار دیگرى درباره توبه موجود است که ان شاء الله آنچه به عنوان نمونه ذکر نمودیم ، کفایت مى کند.
نـاگـفـتـه نـمـانـد آنچه در مباحث حاضر درباره توبه ، به اسلوب علم کلام بیان گشت ، مـنـاسب با این حال و مقام بود، و البته حقایق و مطالبى رفیع و سامى در این باره موجود است که از افشاى آن - که خاص خواص است - خوددارى نمودیم .