بسم رب الشهداءوالصدیقین

اظهار محبت 

محبت را باید از دل به زبان و عمل آورد تا کودک آن را با تمام وجود لمس کند. ممکن است پدر و مادری فرزند خود را در دل دوست داشته باشد، اما اظهار نکنند. این نوع محبت تأثیر چندانی ندارد. بلکه گاه تأثیر منفی می‌گذارد و کودک مهر و محبت والدین را احساس نمی‌کند و در نتیجه خود را تنها می‌یابد و فکر می‌کند مورد توجه والدین نیست. بنابراین، عقاید تحقیرآمیزی نسبت به خود پیدا می‌کند. از این رو پدر و مادر باید محبت خود را به صور گوناگون آشکار سازند. تنها دوست داشتن دختر کافی نیست، بلکه آثار تربیتی این دوستی آن‌گاه ظهور می‌یابد که مهر و محبت قلبی به عاطفه و محبت و صمیمیت در سخن و عمل گفتن مبدل گردد، پس محبت را اظهار کنید و به آنان بگویید: شما را دوست دارم، و یا در عمل به‌گونه‌ای رفتار کنید که فرزندانتان این محبت را با تمام وجود احساس کنند[1].

امام علی(ع) به دخترش محبت بسیاری ابراز می‌کرد، علی(ع) به زینب کبری نگاه کرد، زینب گفت: «پدر جان! آیا ما را دوست می‌داری؟» امام فرمود: «آری دخترم، فرزندانمان جگر گوشه‌هایمان هستند». زینب عرض کرد: «پدر جان دو محبت است که با هم در قلب مؤمن جمع نگردد؛ «حب خدا»‌و «حب اولاد» و اگر از مهر ما گریزی نیست پس عطوفت و شفقت از آن و محبت خالصانه از آن خدا»[2].