به نام خدا

توشه اى از آداب توبه
در روضه سى و یکم کتاب ریاض السالکین است که ناصحى گفته است :
چون اراده توبه کردى ، نفس خویش را از تبعات و قلبت را از گناهان پیراسته کن و رویت را عزمى صادق و رجایى واثق به وجه علام الغیوب متوجه گردان و چنین دان که تو بنده اى هـسـتـى فـرارى از مـولاى کریم و رحیم و حلیم که باید به پیشگاهش بازگردى و از عـذابـش بـدو پـنـاه جـویـى . او تـو را چـنین وعده داده که اگر به سویش بازگردى و از گذشته ات ، پشیمان شوى ، تو را بخشد و هر چه خطا کرده اى نادیده انگارد.
پـس بـرخـیز و غسلى به احتیاط به انجام رسان و لباست را پاکیزه نما و فرایضى چند به جاى آر، و به نافله اى آن را مزین کن . این نماز را سزاوار است که بر زمین به خشوع و خضوع و حیا و سر افکندگى و گریه و اظهار نیاز و فقر باشد؛ در مکانى که کس تو را نـبـیـند و صدایت را نشود جز خداى سبحان . پس چون سلام گفتى ، نماز را به تعقیبات دنـبـال کـن در حـالى کـه حـیا و امید در وجودت ظاهر گشته است . سپس دعاى ، ماثور از زین العابدین علیه السلام را قرائت کن که ابتدایش چنین است . اى کسى که پناه گناهکاران است ....
پس از آن ، روى بر خاک نه و خاک بر سر. رویت را که گرامى ترین اعضاى تو است با اشـکـى روان و قـلبـى مـحـزون بر خاک مال ، در حالى که به صدایى بلند مى گویى : گـنـاه بنده ات عظیم است پس او سزاوار بخشش تو است ، و این را تکرار کن و گناهانت را که به یاد دارى بر شمار و نفس خویش را ملامت گوى و آن را توبیخ و بر آن شیوه کن و از آنـچـه از آن صـادر گـشـتـه اظـهـار پـشـیـمـانـى نـمـا. بـر ایـن حـال وقـتـى بسیار باقى باش و سپس برخیز و دست به سوى آن تواب رحیم بالا بر و چـنـیـن گـو: پـروردگـارا! بـنده فرارى ات به پیشگاهت بازگشته ، بنده نافرمانت به صلح با تو روى آورده ، بنده گناهکار با عذر و تقصیر به سوى تو آمده و تو گرامى تـریـن گـرامـیـان و بـخـشـنـده تـریـن بخشندگانى . سپس در حالى که اشکهایت باریدن گـرفـتـه ، دعـاى وارد شده از زین العابدین علیه السلام را بخوان که اولش چنین است : خدایا! اى کسى که وصف وصف کنندگان ، نتواند وصفش ‍ کند!
و بکوش تا قلبت بدو متوجه شود و تماما روى بدو نمایى ؛ در حالى که به نفس خویش ، سعه جود و رحمتش را به احساس مى آورى . سپس سر به سجده بره ؛ سجده اى همراه با گـریـه و زارى و شـیـون بـه صـدایـى که جز خداى تعالى ، کس آن را نشنود، پس از آن سـرافـراشـتـه دار و بـه وثـوق بـدان کـه تـوبـه مقبول افتاده و شاد باش که آرزویت بر آورده گشته است و الله ولى التوفیق .