به نام خدا

ترجیح خواسته خدا

امام صادق (علیه السلام) از رسول گرامى صلى الله علیه و آله و سلم نقل مى‏کند که ذات اقدس اله فرمود:

«لا یوثر عبد هوای على هواه الا جعلت غناه فی نفسه و کفیته همه و کففته ضیعته و ضمنت السماوات و الارض رزقه و کنت له من وراء تجارة کل تاجر» ⁽⁷⁸⁾ :

طبق این حدیث قدسى، ذات اقدس اله (جل جلاله) فرمود: به عزت و عظمتم سوگند، هیچ بنده‏اى خواسته مرا بر خواسته خود مقدم نمى‏دارد مگر این که پنج فضیلت را بهره او مى‏سازم:

اول: این که روح بى‏نیازى را در او زنده مى‏کنم و این، نصیب هر کسى نمى‏شود. چنانکه دیده مى‏شود برخى توانگران همه سخنانشان، بوى فقر مى‏دهد با این که امکانات مادى آنان به قدرى است که اگر بقیه عمر را در گوشه‏اى بنشینند و کار نکنند نیز، نیازى ندارند، ولى با این حال در عذاب تهى‏دستى گرفتارند.

ائمه (علیهم السلام) فرموده‏اند: اگر کسى مسیر صحیح اقتصاد را طى نکند، خداوند فقر را پیش دو چشم او مجسم مى‏کند ⁽⁷⁹⁾ . او وقتى هنگام صبح از بستر برمى‏خیزد، صحنه هراسناک فقر و گدایى را پیش چشمش مى‏بیند و بین محل زندگى و محل کار نیز آنچه مى‏بیند منظره رعب‏آور فقر است و هنگامى که به دفتر کار، وارد مى‏شود، در و دیوار مغازه‏اش تابلو گدایى است! همیشه در این فکر است که مبادا کالایى که خریده شد، ارزان شود یا او سودى نبرد یا بر صفرهاى ارقام ثروتش افزوده نشود; ولى انسان پارسا، در همه جا صحنه زیباى توانگرى را مى‏بیند.

خداوندى که به این همه مار و عقرب، حیوانات حلال و حرام گوشت دریا و صحرا و کافران روزى مى‏دهد، آیا انسان مؤمن را بى‏روزى مى‏گذارد؟ تحصیل هزینه زندگى و مبارزه با کسانى که حق دیگران را غصب مى‏کنند، واجب و از دستورهاى اسلامى است; اما روح توانگرى داشتن، یک نوع فضیلت اخلاقى و نزاهت روح است.

دوم: او را از اندوه و غم مى‏رهانم.

سوم: نمى‏گذارم کالاى تجارى و زراعى او ضایع شود.

چهارم: آسمان و زمین را مسئول تکفل روزى او مى‏کنم.

پنجم: خودم پشتوانه همه مسائل اقتصادى او هستم. در کنار هر تجارتى، لطف من او را همراهى مى‏کند و نمى‏گذارم حیثیت او آسیب ببیند.