بسم رب الشهداءوالصدیقین

یادآوری بزرگی گناه به دختران 

آلوده شدن به جرم و گناه از هیچ انسانی پذیرفته نیست به‌ویژه اگر سِمَت پدری یا مادری و در حقیقت مربی‌گری بر فرزندان را داشته و اسوه و الگوی آنان باشد، طبیعی است که تا پدر و مادر،‌ خود از گناه فاصله نگیرند، نمی‌توانند در فرزندان خود تأثیر سودمندی بگذارند، زیرا فرزندان تحت تأثیر دائمی اعمال و رفتار والدین و مربیان و ناظر گفتار عمل اولیای خود هستند و آن دو را با هم مقایسه می‌کنند و به نتیجه می‌رسند که چه کاری بکنند. یک پدر و مادر نمونه باید با سیره و سلوک خود آن‌چنان گناه را در چشم فرزندان زشت و ناهنجار جلوه دهند که فرزندان با درک آثار سوء آن و عاقبت گناه‌کاری، خود به خود از گناه فاصله بگیرند. بدیهی است که وقتی سخن آنان در فرزندان می‌نشیند که خود پاک و طاهر باشند[1].

ائمه‌ی معصومین(ع) در زندگی خود با زبان و عمل به فرزندان یادآور می‌شدند و درس تقوا و خداترسی می‌دادند و از گناه و انحراف خبری نبود و گناه را چون زهری کشنده و پرتگاهی هلاکت‌بار برای آنان ترسیم می‌نمودند[2].

لقمان حکیم به فرزندش سفارش می‌کند که می‌فرماید: «یا بُنیَّ کیف تَسْکنُ دار من قد أسخطتَهُ أم کشیْفَ تُجاوِرُ من قد عصیتهُ»[3]: «فرزندم! چگونه در خانه‌ی کسی که او را به خشم آورده‌ای زندگی می‌کنی و چگونه همجوار کسی هستی که معصیتش کرده‌ای».

امام علی(ع) در وصیتی به فرزند خود امام حسین(ع) می‌فرماید: «لیسَ مع قطِیعَةِ رَحِمٍ نماءٌ»[4]: «فرزندم! با قطع رحم کردن و بریدن از خویشاوندان، رونق زندگی از بین می‌رود».