بسم رب الشهداءوالصدیقین

روش‌های تنبیه 

تنبیه ممکن است به صور گوناگون انجام گیرد و منحصر به کتک زدن نیست؛ زیرا ترش‌رویی و اخم نیز نوعی تنبیه است، همچنان‌که محروم کردن فرزندان از بعضی از امور خوشایند و پرجاذبه نیز تنبیه دیگری است[1].

به اولیا و مربیان توصیه می‌شود که:

1ـ تنبیه و به‌ویژه تنبیه بدنی را به‌عنوان شیوه‌ای عمومی و اصل اولیه‌ی برخورد با خطاهای کودکان به‌کار نگیرند.

2ـ بر اعصاب و احساسات خود مسلط باشندو در صورت لزوم از تنبیه استفاده کنند تا جلوی کج‌روی دختر را بگیرند، نه این‌که خشم خود را بر کودک خالی کنند.

3ـ به حداقل تنبیه اکتفا کنند و از آن فراتر نرود.

4ـ برای تنبیه کودک از هر وسیله‌ای استفاده نکنند، هم‌چنین بر صورت و مواضع آسیب‌پذیر کودک را نزنند و از شدت عمل و تنبیهات خشن جداً پرهیز کنند.

5ـ پدر و مادر با هم اقدام نکنند، اگر مثلاً پدر فرزندش را تنبیه می‌نمای مادر نقش میانجی داشته باشد.

6ـ تنبیه با خشونت و قساوت صورت نگیرد.

7ـ هنگام تنبیه باید بر خودمسلط بود تا خطری برای دختر ایجاد نشده، باعث زخم یا درد بیش از حد نگردد، زیرا در بسیاری از موارد موجب قصاص شرعی نشود.

8ـ در مواقع غضب به تنبیه اقدام نباید کرد.

9ـ تنبیه متناسب با جرم و خطا باشد، نه مبتنی بر سلیقه‌ی معلم و مربی.

10ـ تنبیه ظالمانه نباشد وإلاّ موجب فساد دیگری خواهد شد، مثلاً اگر نوجواین را تنبیه می‌کنند، باعث یأس و ایجاد دل‌سردی او نسبت به خانه و زندگی نگردد، و یا بیش از حد او را نترسانند.

11ـ همان‌طور که قبلاً یادآور شدیم تنبیه اندک باشد و تنها در صورت ضرورت انجام گیرد.

12ـ قهر و رنج را ادامه ندهیم. زود آشتی کنیم و بهتر است در مورد دختران به مادر گوشزد نماییم که واسطه شود تا دختر جری نگردد.

13ـ عذر او را بپذیریم و راه توبه را همیشه باز بگذاریم، به تعهدش بها دهیم و اگر تکرار کرد قانون را اجرا کنیم.

14ـ در همه‌ی حال خدا را در نظر داشته، از حدود الهی خارج نگردیم و بدانیم ظلم و ستم و تجاوز به حقوق دیگران از نظر شرع مقدس اسلام محکوم است اگر چه نسبت به زن و فرزند باشد[2].